Haast kwijlend van ijdelheid vertelde Van Agt gisteravond in Zomergasten, hoe hij Wim Kan, begin jaren tachtig, had geholpen met het vervolmaken van zijn eigen imitatie.
Het ANP-bericht met dit ?nieuws? haalt alle kranten en het radiojournaal.

Begin jaren tachtig? Ik geloof er niets van.
In Deel 2 van De Dagboeken van Wim Kan (1968-1983), komt Van Agt als volgt voor:

• Woensdag 23 april 1980, 15.30 uur. Wildwal

Vanmorgen een driekolomsfoto van Van Agt gezellig dinerend bij de Japanse keizer op de voorpagina. Zojuist de Telegraaf gebeld en gevraagd naar iemand van de hoofdredactie. Meneer De Haas, schrijver van vele hoofdartikelen, kwam aan de lijn. Gevraagd of hij zonder mijn naam te noemen morgenochtend misschien een hoofdartikel wilde wijden aan deze belachelijke zaak. Enkele dagen geleden was dezelfde meneer Van Agt nog zo angstig om Saoedi-Arabië te kwetsen met de film ?De dood van een prinses? en nu kwetst hij enkele honderden Nederlanders, die drie jaar en acht maanden onder keizer Hirohito?s macht gebukt zijn gegaan. Mevrouw Van Agt zit gezellig naast de oorlogsmisdadiger aan tafel. ?Er leven haast geen mensen meer die het kunnen navertellen...? -

De toorn van Wim Kan zal Van Agt niet zijn ontgaan. Maar die past niet in de herinneringen van een superijdeltuit.