De onverwacht hete nazomerse dagen stellen meneer Foppe voor een probleem:
zijn deodorant is op.

Aan het begin van de zomer koopt hij één roller en door er zuinig mee om te gaan - eenmaal in de drie dagen even kort rollen - haalt hij er de herfst mee, waarna hij kan volstaan met water en zeep tijdens de ochtenddouche.

Dezer dagen moest hij ongerold de hitte in voor de boodschappen en omdat hij te warm gekleed gaat, met colbert en overjas - hij begeeft zich nou eenmaal nooit van zijn leven in zijn blote overhemd in de openbaarheid - was hij bang dat de wachtenden bij de kassa hem zouden kunnen ruiken.

Dus doet hij de drogisterij aan voor zijn tweede deodorantroller van 2006.

Voor meneer Foppe hoort het gebruik van deodorant tot de categorie gênante aanstellerij.
Al te lang dralen bij de planken met de tientallen merken is uitgesloten, want hij moet vermijden dat een juffrouw toeschiet met de vraag: 'Kan meneer het vinden?'

Daarom pakt hij haastig altijd hetzelfde flesje met de ronde blauwe dop. Het kost maar liefst drie euro twintig - zeseneenhalve gulden, vertaalt meneer Foppe - en elke keer hoort hij zijn moeder zeggen: 'Dat is toch schandalig, voor een reukwatertje!'

Het moeilijke afrekenen volgt. Het flesje moet op de toonbank gezet en meneer Foppe let ingespannen op het gezicht van de verkoopster. Ziet hij haar denken: 'Ach gottegot, zo'n man wil nog lekker ruiken, wat zielig!'?

Nee, ze lacht niet. Ze rekent af en vraagt alleen 'of er iets om moet'.
'Ja, graag', zegt meneer Foppe die het zakje zo snel mogelijk wegstopt.

Dan moet hij eerst naar huis om even te rollen, voordat hij doorkan naar de supermarkt.