In de loop der jaren bleef de naam Earl Bostic voor mij, om sentimentele redenen, verbonden met dat ene nummer, de megahit Flamingo.
De saxofonist scheurde hierna nog 17 LP's vol met dezelfde, wel lekkere, maar toch tamelijk primitieve dansmuziek, waarvan er miljoenen werden verkocht. Ik kocht er niet één.

Toch kwam ik nog regelmatig zijn naam tegen. Grootheden uit de jazzmuziek roemden Earl Bostic als fabelachtig muzikant en wegbereider.
Art Blakey zei bijvoorbeeld: "Nobody knew more about the saxophone than Bostic, I mean technically, and that includes Bird."
Bostic vergelijken met Parker? Daar zou je bij het horen van Flamingo toch niet aan denken?

Later las ik dat kanonnen als John Coltrane, Benny Golson, Blue Mitchell, Stanley Turrentine, Teddy Edwards e.a. hun carrière waren begonnen in het dansorkest van Earl Bostic.
Van John Coltrane werd gezegd dat hij van Bostic de belangrijkste invloed had ondergaan. Ook Eric Dolphy zou schatplichtig zijn aan Bostic.

Interessant, maar bijna niet te geloven.

Van de week kreeg ik het bewijs van zijn grootheid in handen - een CD waarop Earl Bostic 'echte jazz' speelt.
De enige plaatsessie (augustus 1963) waarbij hij niet werd gedreven door commerciële platenbazen die zijn repertoire bepaalden (zoals hij zelf zei).
Met Groove Holmes (orgel), Joe Pass (gitaar) en Shelley Mann (drums) mocht Earl Bostic nu eindelijk eens laten horen waartoe hij in staat was. De LP heette dan ook Jazz As I Feel It.

Allemachtig! Wat speelde Earl Bostic goed op de altsax. Hij was hier vijftig jaar en hij werd geplaagd door ernstige hartklachten. Maar wat een energie en bravoure! En ik begreep op slag waarom John Coltrane en Eric Dolphy met hem in verband werden gebracht.

Meer, meer!

Helaas, het mocht niet zo zijn.
Op een avond in 1965 kreeg hij, tijdens een optreden met zijn dansorkest in een hotel, een fatale hartaanval.