Dit is de dag van het onvervalste sentiment, dus ik mag even uitpakken, toch?

Ben ik (links) hier acht jaar en is mijn boezemvriendje-uit-de-straat Henk dus negen?
Alle feestdagen vierden we samen en voor deze vijfde december hadden mijn ouders en Henks moeder bedacht, dat de pakjes niet in een zak, maar in een zelfgemaakt Sinterklaaspaard zouden worden geborgen.
Dat gedetailleerde paardenhoofd, de uitgeknipte manen... ze zullen er meerdere avonden mee in de weer zijn geweest.

Die avond, zeven uur, bellen, kloppen op het raam... een paard voor de deur!

Er werd een trappetje voor het beest geplaatst en om beurten mochten Henk en ik een pakje uit het paard tillen en de naam voorlezen.

Het was Henks beurt.
Hij hield een groot pak omhoog dat, gezien de vorm, duidelijk een wapen bevatte. Een speelgoedgeweer?
De opwinding steeg Henk naar het hoofd, hij las de naam en er rolde een spontaan ?Godverdomme!? uit zijn mond.
WIM, stond in grote letters op het pak.

Aan de zijkant van de houten mitrailleur zat een wieltje en als je er aan draaide weerklonk een knetterend geratel.

Henks hoofdcadeau was een houten boerderij met stenen schaapjes en koetjes. Hij vond het prachtig. En hij mocht af en toe ook met mijn mitrailleur ratelen.

De foto is duidelijk in het voorjaar genomen. Het paard zal een paar maanden in het tuinschuurtje hebben gestaan en omdat er nog één foto op het rolletje zat, heeft mijn vader het beest, voor het werd afgebroken, nog even vereeuwigd.