Bij verplaatsingen in de buitenwereld draag ik, sinds het bestaan van Bieslog, altijd een camera mee, waardoor mijn manier van lopen drastisch is veranderd.

Liep ik voorheen in gepeins verzonken, of gedachteloos suffend, licht gebogen over straat, nu draag ik het hoofd in de nek, kijk spiedend in het rond, op jacht naar een plaat voor de krant.
?Wat een uitslover?, denk ik van mezelf, maar ik draag de camera verborgen onder mijn jas - ik wil niet in het openbaar De Snelle Fotograaf uithangen.

Amsterdam, gisteren.
Op weg naar een afspraak in een café op de Overtoom, zie ik in een belendende straat op vierhoog een vrouw voor het raam staan. Roerloos. Dus al gauw begrijp ik dat het een pop is.
Ik trek de camera van onder mijn jas uit, maak snel twee foto?s en loop door.

Vanmorgen, tijdens het gereedmaken voor verzending, hield ik me intensief bezig met de betekenis van de beelden.

De pop is in een feestelijke jurk gestoken, van een weelderige pruik voorzien en draagt een bos bloemen in de handen. Ze kijkt verwachtingsvol in de richting van het kruispunt.

Wordt een echtgenoot, vriend, of minnaar welkom geheten?
Is het een actie van de echtgenoot, die de eigenaresse van de jurk een verrassing heeft bereid?
Zie ik het goed - is haar rechterhand omzwachteld?
Is het een grapje, of schuilt er een drama achter de roerloze vrouw?

Het gaat me niet aan. Het is een privé-zaak. Ik wil het antwoord op de vragen niet weten.
Het raadsel is vaak intrigerender dan de werkelijkheid.