Goede zondag, beste Biesloggers!

Hier is Driek weer, de weekendverslaggever die dóórgaat, daar waar andere media op hun luie krenten zitten.

Ik had jullie nog een reportage uit Den Haag beloofd.

Na mijn special over de Ridderzaal, zie gisteren, kreeg ik de smaak te pakken en besloot ik nog een rondleiding te volgen.
Dit keer meldde ik me legaal aan bij het bezoekerscentrum, voor een bezoek aan de Vergaderzaal der Tweede Kamer.

Ik ging het hart van onze democratie inspecteren! Met mijn mobiel-met-camera in de aanslag. Gelukkig hoefde ik me nu niet sneaky te bewegen, want camera?s mochten gewoon mee.

We waren met z?n dertigen, toen we onder leiding van een charmante gastvrouw, het gebouw betraden en de beroemde roltrappen bestegen.
Wat ken je die trappen overgoed, als je de politiek op tv een beetje volgt. Maar zelden zie je er een zo knappe vrouw als Indra op staan (meteen maar haar naam gevraagd).

Toen kwamen we in de grote zaal en Indra vroeg ons heel aardig of wij op de publieke tribune plaats wilden nemen.
Of wij vonden dat de afmetingen van de zaal overeenkwamen met de indruk die hij op tv op ons maakt, vroeg ze. Wat een hele leuke openingsvraag was.

Om heel eerlijk te zijn: ik lette al niet meer zo op de zaal en de afmetingen. Meer werd ik geboeid door onze gastvrouw, die gloedvol uitlegde wie waar zit en hoe de vergaderprocedures in elkaar steken.

Wat een goed verhaal hield Indra! Ze zouden haar eens dit verhaal op tv moeten laten doen, in Dan Haag Vandaag, ik denk dat veel burgers zeer geïnteresseerd zouden raken in politiek.

Heel expressief, met mooie gebaren en gezichtsuitdrukkingen, gaf Indra precies aan hoe de vork in de steel zat.
(Later, thuis, zag ik dat ik 53 foto's van haar heb genomen.)

Aan het eind van haar praatje, vroeg zij of er nog vragen waren en ik stak meteen mijn hand op. Wat ik precies gevraagd heb, weet ik niet meer. Wel, dat ik van Indra een glashelder antwoord kreeg, waar ik heel blij mee was.

Toen was het moment van afscheid helaas daar. In een klein onderonsje bedankte ik haar hartelijk en sprak ik de hoop uit haar nog eens te zien.
?U kunt u gerust nog eens opgeven voor een rondleiding, hoor?, zei ze met haar leuke lach. Ik zei haar dat ik dat volgende week zeker ging doen.

En zo verliet ik ?s lands vergaderzaal met een heel warm gevoel van binnen. Een sterk gevoel van betrokkenheid.
Wat kan politiek toch leuk zijn.