Omdat niemand zin heeft in deze warmte zelf eten te maken, zat de wachtruimte van het afhaalcentrum bomvol.
De mensen wachtten roerloos aan de plastic tafeltjes; de verzengende hitte doofde elke activiteit. Je hoofd een slag draaien om te kijken of de Chinese mevrouw jouw in plastic tas verpakte bestelling omhoog hield, was al teveel.

Naast de toonbank zat een oud mannetje, dat aan het eind van zijn latijn was. Het gezicht stond gepijnigd, de kleur was inwit, op zijn voorhoofd parelden kleine druppeltjes, de lichtblauwe oogjes zwommen rond op zoek naar hulp, leek het wel.
Ik zag zijn t-shirt snel op en neergaan, hij haalde hijgend, met kleine teugjes adem. Begon zo een hartaanval?

Nu betrad een grote, forse man de winkel, stapte stevig op de toonbank aan, bestelde luid een nasi rames speciaal en een flesje bier voor tijdens het wachten.
Na een fikse eerste slok kreeg hij het mannetje in de gaten en vertolkte ons aller gedachten:

?Je ziet er niet best uit, man! Gaat het wel goed met je??

Nu kwam er uit het mannetje een dun, iel gekwaak, dat de grote forse ook niet kon verstaan, maar je zag dat hij ervan schrok. Hij ging een paar passen van het oude mannetje staan, uit het flesje drinkend en soms weer even angstig terugkijkend. ?Hier wil ik niks mee te maken hebben,? drukte hij uit.

Ik zat te repeteren wat ik moest doen als het mannetje ineens op de grond zou glijden.
Nog steeds weet ik niet hoe dan te handelen. Ik zou, besloot ik, maar wat op zijn borstkas drukken. Moest ik adem blazen in dat viezige, korstige mondje?

Omdat ik van tevoren had gebeld, was mijn bestelling lekker vlug klaar. De Chinese mevrouw riep mijn gerechtnummer af, ik nam de tas aan en maakte dat ik het lokaal uitkwam.

Toen ik de auto had gedraaid en weer voor het afhaalcentrum langs zou rijden, remde ik af en bleef gefascineerd kijken.

Het oude mannetje wankelde naar buiten. In zijn rechterhand hing het tasje met zijn bestelling.
Met korte schuifelpasjes ging hij richting... nee, het is niet waar...

Het mannetje opende de achterkoffer van een metallic-blauwe, ultramoderne gigant van een scooter, plaatste de tas in de bak, gespte een grote, glimmend-zwarte helm van het stuur los, plaatste de pot op zijn hoofd - het gezichtje keek er nog kleiner en gepijnigder onderuit - schoof de scooter van zijn standaard, waardoor hij met machine en al dreigde om te kieperen, hees zich op het zadel, startte, gaf gas en spoot verrassend snel de straat uit.

Ik reed extra alert naar huis, overdreven inhoudend voor elke zijstraat.