Nou, ?t is wel genoeg geweest. Over enkele uren word ik opgehaald (hoe dramatisch zou het lijken als ik schreef ?weggehaald?).

De week vrijwillige, eenzame verbanning zit erop. Voor Bieslog is het beter als ik mij weer onder de mensen begeef. Ik kan proberen het licht te beschrijven, zoals het tegen achten ?s avonds de duinenrij in een dramatisch decor verandert, of bijhouden hoe de vergroening van een bosrand vordert, maar dat vergt een hogere schrijfkunst dan de mijne.

Er gebeurt hier te weinig opwindends voor de krant. Interesseert het iemand dat gisteravond mijn fietszadel afbrak? Ik heb twee uur moeten lopen. Niet erg, in de avondzon.

Ik kom niet verder dan de foto?s die ik maakte in de Van Speyklaan, waar men voorzichtig met vuur moet omgaan. Leuk? Gaat wel.

Klink ik somber? Daar is geen reden toe. Want het is hier godsallemachtig mooi en ik benijd de bewoners van dit huis - gehuurd van de Duinwaterleiding, er staat een handvol bewoonde huizen in de duinstrook - en ik knijp mijn handen dicht dat ik in vakantieweken op het huis mag passen. (Want zo steekt dit in elkaar, vragenstellers!)

Het mooiste en vergaandste gedicht over de duinen dat ik ken, bestaat uit één regel, geschreven door Chr. van Geel:

Eenvoudig, de duinen, eenvoudig.

Ja, zo voel ik mij hier: het leven dient eenvoudig geleefd en alle opgefokte drukdoenerij buiten dit reservaat verstomt en ebt weg in eenvoudigheid. Ho! Ik ga mooie gedachten formuleren. Zo is het wel genoeg.