In de loop van de middag kreeg ik er zin in.
Terwijl ik geen kinderen heb van een leeftijd die mijn verlangen rechtvaardigt.

Ik wilde mijn schoen zetten.
Het mag, Hij is in het land.

Even overwoog ik nog aan te bellen bij buren met kleine kinderen, drie huizen verder.
?Als ze zin hebben mogen Astridje en Beret best hun schoen bij me komen zetten, hoor.?
Maar ik voorzag gefronste wenkbrauwen bij de ouders. Nooit eerder belde ik bij die buren aan.

Tegen drieën werd de zin onweerstaanbaar en ik dacht: ?Gewoon doen. Wat kan het schelen.?
Ik fietste naar de biowinkel en kocht twee fikse winterpenen (het paard krijgt deze weken veel te verorberen, dus koos ik voor gezond voedsel).

Met wat stro uit het kippenhok creëerde ik dit tafereel, waar ik met welbehagen naar zit te kijken. Ik stook vanavond geen vuur, om het de Zwarte Pieten vannacht niet al te moeilijk te maken.

Ik weet heus wel dat de kans klein is dat ik wat in mijn schoen krijg, maar ik wil morgenochtend toch de spanning voelen, als ik met kloppend hart ga kijken.

Kinderachtig?
De Goedheiligman is minstens zes keer ouder dan ik.