Aanstaande maandag zullen nagenoeg alle journalisten, interviewers, camerateams en radioreporters van Nederland de straat opgaan. Want zij hebben de opdracht aandacht te besteden aan een memorabele gebeurtenis en zij hebben allemaal één benadering bedacht: we gaan aan willekeurige voorbijgangers op straat vragen:

'Waar was u toen u het grote nieuws vernam?'

Ik moet mij daarop voorbereiden. Als ik op straat word staande gehouden, moet ik een goed verhaal klaar hebben. Het gebeurde vijf jaar geleden, maar ik kan me de omstandigheden waaronder ik verkeerde toen ik het grote nieuws tot me nam nog goed herinneren. Daar kom ik wel uit.

Maar dan komt de tweede vraag:
'Wat ging er door u heen toen het gebeurde?'

Zeggen dat ik geschokt was, is niet voldoende. Er moet meer emo in mijn antwoord. Ik was verbijsterd. Misschien heb ik wel gehuild. En ik moet zeggen dat ik toen al zeker wist dat vanaf dat moment 'alles anders' was geworden.

En dan maar hopen dat de verslaggevers en de journalisten en de interviewers niet verder vragen naar wat er dan in mijn ogen anders is geworden. Vijf jaar heb ik de tijd gehad en er is veel anders geworden, maar ik kan in twee zinnige zinnen niet samenvatten wat er volgens mij anders is geworden.

Maar zover zal het niet komen. Na mijn heftige antwoord op de vraag wat er door me heen ging, is het camerateam of de radioploeg al weer naar een volgende voorbijganger gehold.

Ik heb een beter idee: ik blijf maandag thuis en ga kijken en luisteren en lezen hoe de andere voorbijgangers het er vanaf hebben gebracht.