In deel drie van De Avonturen van Kapitein Rob is voor de eerste maal professor Lupardi Rob's grote tegenstander.

De fantasie van tekenaar Pieter J. Kuhn kent geen grenzen. De waanzinnige geleerde werkt op de Zuidpool aan een duivels plan om met behulp van atoomkracht de aardas te verplaatsen. Hij wordt daarbij geassisteerd door zijn hulp Yoto en een leger van duizend pinguïns die, met een antenne op de kop, door Lupardi worden gedirigeerd.

Enfin, om een lang verhaal kort te houden: aan het eind van dit avontuur laat kapitein Rob zich aan een touwladder in de krater van een werkende vulkaan zakken, waarin Lupardi en Yoto bezig zijn atoombommen tot ontploffing te brengen.

Rob ziet kans Yoto in de gloeiendhete vulkaanmassa te werpen, waarna hij op professor Lupardi 'neerploft', die in een korte worsteling zijn evenwicht verliest en met een afschuwelijke kreet in de vuurpoel verdwijnt.

Vindt u het gek als een zevenjarige hier een nachtje van wakker ligt?

Door dit rigoureuze einde van het duo Lupardi/Yoto was tekenaar Kuhn een paar zeer aansprekende en populaire karakters kwijtgeraakt. Wat zal hem dit na een tijdje een spijt hebben bezorgd! Hoe kreeg hij dit schitterende duo weer terug in het verhaal...

Twee jaar later, in deel 15, is het zover. In 'De onderwereld van Professor Lupardi' duiken de slechteriken weer op.
Ik was inmiddels negen en ik vond de oplossing van Kuhn volstrekt acceptabel: in de diepte van de krater had Lupardi zelf een stalen net gespannen dat hem en Yoto het leven redde.

Het duo van het kwaad zou nog vele malen in de Avonturen opduiken.

Ik heb nog wel eens aan de wederopstanding van Lupardi gedacht, nadat Kees van Kooten en ik ons duo Jacobse en Van Es bij een coup op het Binnenhof in 1981 lieten sneuvelen.
'Hadden we Jacobse en Van Es nog maar gehad', dachten we nog jaren later bij menige actualiteit waarin van fraude en oplichting sprake was.
We slaagden er niet in een geloofwaardige oplossing te bedenken à la 'het stalen net in de vulkaan'.