'Second Life - ik had er veel over gelezen en steeds gedacht: 'Niet doen, Driek!'
Als de stem in je hoofd waarschuwt, kan je daar het beste maar goed naar luisteren. Is mijn ervaring, hoor. Ik weet weinig van het leven en al die dingen, maar de binnenstem heeft vaak gelijk.

Ik begreep de waarschuwing. Als het mij zou pakken, Second Life, zou ik er halsoverkop in onderduiken, voelde ik aan. Dan zou ik 24 uur per dag mijn tweede leven leiden. Dag en nacht online. Een soort tweede kans van leven, omdat het Eerste Leven mij niet helemaal dat heeft gebracht wat het zou moeten zijn.

Een ander minpuntje: in Second Life kies je een avatar.
'Second Life is about personal expression and your avatar is the most personal expression of all. After all, an avatar is your persona in the virtual world.'
Heel gek, maar ook met chatten ben ik destijds gestopt omdat ik mij nou eenmaal niet anders kan voordoen dan wie ik ben. Ik kan niet communiceren met iemand die een fakenaam heeft.

Goed, ik wilde toch weten wat Second Life inhield en ik schreef me in.
Mijn voornaam mocht ik houden, maar voor mijn achternaam moest ik kiezen uit een lange rij familienamen. (Zonder dat je weet wie er tot die familie behoren - wat voor vlees je in de kuip hebt.)

Ik viel eerst voor Driek Flannery. Had wel wat. Beter dan Driek Wellman.
Het werd Driek Drumheller. Vanwege die tweemaal dr natuurlijk.

Vervolgens moet je je een uiterlijk aanmeten. Tot in details, de vorm van je neus en het puntje van je schoenen: je kan het allemaal zelf bepalen.
Na veel geploeter kwam ik tot de figuur die hiernaast staat.
Driek Drumheller, aangenaam.

Hij heeft het haar dat ik eind jaren tachtig had, ik heb hem mijn bril-voor-bij-de-computer op de neus gezet en een soort van machinepistool in de hand, want anders was'ie mij iets te soft door dat brilletje.
Die rooie jas zou ik nooit durven dragen op straat. Maar daar is Second Life voor bedoeld: om dat wel te durven.

Ik overwon mijn avatarbezwaren en ging voor het eerst in Second Life de straat op.

'Within your first hour, you'll notice that several residents approach you and introduce themselves - Second Lifers are eager to welcome you and show you around.'

De eerste residents die mij approachten waren een paar stukken van heb ik me jou daar. Ze maakten zich bekend als Angel Beckenbauer, LadySue Perkins en Daphne Holinari, en ze begroetten me met deze openingszinnetjes:

'Hi Driek! What a nice coat!'
'Hallo Driek, what a nice gun you have!
"Ciao Driek, have you also a gun for me under your red coat?'

Mensen, ik stond in Second Life als aan de virtuele grond genageld.
Ik kon het niet en ik kan het niet. Moest ik aanpappen met de stukken en ze iets te drinken aanbieden? (Je betaalt met virtueel geld, dat je wel met echte dollars moet kopen!)

Ik kan gewoon de gedachte niet uit mijn kop zetten dat die drie meiden in werkelijkheid drie puisterige pubergastjes in Woerden zijn, die mij 's vreselijk te kakken gaan zetten en te pakken willen nemen.

Zonder boe of bah verdween ik met één muisklik uit Second Life.

Driek Drumheller is dead.
Leve Driek de Gadgetfreak!'