Vanmiddag begon ik te schrijven aan een stukje onvervalste satire - een flaptekst voor een boek dat zogenaamd net was verschenen.
Het zou een heel dik boek moeten zijn dat alles met alles verbond, zich afspeelde op vele, ver van elkaar verwijderde plaatsen in de wereld, een nagenoeg onontwarbare kluwen verhaallijnen uitzette en bij eerste lezing nauwelijks te volgen sprongen in de tijd maakte. Echt dat je zegt een modern boek.

Halverwege mijn stukje ging ik, op zoek naar voorbeelden, even in de boekwinkel kijken en ik stuitte op een dikke pil.

- ?ZWERM. Geschiedenis van de wereld? is een liefdesverhaal, een oorlogsverhaal, een film die een stervende man voor zijn ogen ziet voorbijflitsen, een boek waarin mythen en verhalen tal van gedaanteverwisselingen ondergaan. Maar bovenal is het een poging om een nieuwe taal te vinden voor de schoonheid en het geweld waartoe de homo sapiens in staat is. Een zoektocht naar een nieuwe ideologie voor de Nieuwe Mens.
In ?ZWERM. Geschiedenis van de wereld? duiken echo's uit het collectieve bewustzijn op: het napalmmeisje van Vietnam, de student die tanks in bedwang houdt op het Plein van de Hemelse Vrede, lichamen in de gaskamers, de jongen die een bloem in een geweerloop schuift... Op die manier keert het boek in de tijd terug, tot aan de oerknal zelf. Misschien om een sprankel hoop te vinden, een ding dat de toekomst een andere wending kan geven. -

Het nieuwe boek van Peter Verhelst is zojuist verschenen.
Bovenstaande flaptekst heb ik via internet overgeschreven.
Mijn stukje blijft onafgemaakt.