Ben ik ?s even uit de stedelijke randstad weg, kijk ik ?s in een regionale krant, kom ik dit bericht tegen.
Excuses, ik heb er niet naar gezocht.

Een man wordt min of meer betrapt. Min of meer? Hij had de broek op de enkels, nee, dan ben je toch echt de klos.

Ach, het is een oud ritueel - ?achter een pony staan?, in oudtestamentische tijden maakte men zich er al druk over - nieuw is, dat het in de krant komt, de dader wordt aangehouden en vermoedelijk voor jaren in een therapiecircuit ondergebracht.

Aan het eind van de middag trok de regenlucht open. Bij een eerste wandeling door het duin, werd ik prompt staande gehouden door een groen geüniformeerde duinbewaker.
?Wat zijn wij aan het doen??, de klassieke opening.
?Aan het wandelen?, zei ik schaapachtig.
?Dan moeten wij een bekeuring uitdelen. Kunt u een geldig toegangsbewijs tonen??
Godzijdank kon ik het tonen.

Wat bleek? Even verderop is een Duitse onderzeeboot na zeven en vijftig jaar, vlakbij het strand, boven water gekomen. In afwachting van het onschadelijk maken van twee zware torpedo?s - vijf mei aanstaande - zijn duinen en strand in een straal van twee kilometer tot verboden gebied verklaard.

Ik veinsde totale onwetendheid - ?O ja? Is dat echt waar?? - de wachter bleek uiterst vriendelijk - ?Dan doen wij voor deze keer ook niet moeilijk, meneer Van Kooten? - en ik keerde gezagsgetrouw op mijn schreden terug.

Morgen wordt een spannende dag. Ik ga dwars door het sperrgebiet om vanaf een hoge duintop de Duitse onderzeeër te bespieden. Ik zal proberen foto?s te maken en die naar Bieslog door te spelen. Als jullie gedurende twee dagen niets van mij horen, hebben ze me te pakken gekregen en zit ik vast.
Als ze me maar niet aan Duitsland uitleveren...