Meneer Foppe keek in de badkamerspiegel naar zijn hologige, inbleke hoofd.
Ja, je kon nu goed zien dat hij vijf nachten nauwelijks had geslapen.
Maar zijn besluit stond vast.
Nu de angst zijn buik permanent in de greep hield - hij moest om de vijf minuten dringend naar de wc, maar dan ?kwam er niets? - nu er geen eetbare kruimel meer in huis was te vinden, nu moest het gebeuren.

De eerste dagen na het nieuws over de afschuwelijke gebeurtenis durfde hij de straat niet op, omdat hij dacht te weten wie het gedaan had. Dat was natuurlijk niet echt zo, wist meneer Foppe ook wel, maar de beschrijving van de moordenaar - lange jurk, baard, ?iets op het hoofd? - had hem op het angstwekkende spoor gezet, dat leidde naar zijn eigen, nieuwe supermarkt.

Hij was er een keer op een zaterdag per ongeluk binnengegaan, omdat het al kwart voor vijf was en hij nog geen brood voor het weekend in huis had. (Hij had in de grote stoel voor het raam zitten dommelen en was de tijd vergeten.)

De kleine, overzichtelijke supermarkt lag lekker dichtbij, in zijn eigen straat, maar was anders dan de grote die hij sinds jaar en dag bezocht. Dat zag hij aan de vorm van de broden - groot, rond en dun waren ze. Ze hadden hier geen andere en meneer Foppe kocht er twee. En om niet de onbeleefde indruk te wekken dat hij de andere spullen ondeugdelijk vond, laadde hij ook maar een extra pak koffie, een zak suiker en een rol vuilniszakken in zijn mandje, terwijl hij wist dat de voorraad in zijn gangkast geheel op orde was.

Ook het personeel was anders dan de juffrouwen die hij gewend was. De man achter de kassa droeg een baard en op het hoofd een rond petje. En de man die meneer Foppe hielp bij het inpakken van de boodschappen in het witte plastic tasje, had ook een baard en hij droeg een wollen mutsje.
Ze waren allervriendelijkst, de twee mannen met de grote zwarte ogen. Ze wensten meneer Foppe een heel fijn weekend en de inpakman hield bij het weggaan zelfs de deur voor meneer Foppe open.

Sindsdien kwam meneer Foppe er vaker. De kleine supermarkt had alles wat meneer Foppe nodig had. En telkens werd hij getroffen door de vriendelijke en behulpzame mannen. Boodschappendoen? Het was best leuk. Helemaal niet iets om zenuwachtig van te worden. (In zijn oude supermarkt was het plaatsen van zijn boodschappen op de lopende band bij de kassa, onder de ogen van een rij wachtende vreemden, voor meneer Foppe een moeilijk te dragen moment gebleven.)

In de eerste nachten na het schokkende nieuws werd meneer Foppe exact om drie uur overvallen door een nachtmerrie, die hem de resterende uren klaarwakker hield. Elke keer dezelfde boze droom: hij deed zijn middagwandelingetje, hij liep in de Vlierboomstraat en ineens kwam een man met een pistool in de ene hand en een groot mes in de andere, van de overkant van de straat dreigend op hem afgerend. En meneer Foppe herkende in de booswicht de vriendelijke inpakman uit zijn supermarkt. Zelfde baard en zelfde wollen mutsje!

Maar in de afgelopen nacht was de nachtmerrie heel anders verlopen. Het gebeurde weer op zijn middagwandeling. Toen hij vanuit de Vlierboomstraat de Perenstraat insloeg, stonden daar een stuk of tien mensen bij elkaar, die in woede ontstaken toen ze meneer Foppe in de gaten kregen. ?Dat is ?m!? werd er geroepen, ?kijk maar, een baardje en een petje... Moordenaar!? Vuisten werden naar hem geheven en de mensen begonnen in zijn richting te rennen.

Meneer Foppe keek nog eens goed naar zijn vermagerde hoofd in de badkamerspiegel. Zo kon het niet langer. Wat moest, dat moest. Hij hield de kwast onder de kraan, draaide er stevig mee in het bakje en bracht een dikke laag schuim op zijn gezicht aan.
Hij plaatste een nieuw mesje in de houder en begon met voorzichtige haaltjes zijn baard af te scheren.