Wie niet bestand is tegen typisch Hollandse somberheid, kan vandaag maar beter binnenblijven.
Het licht is grauw en tot halve sterkte getemperd. Ook het vrolijkste landschap wil maar niet wakker worden.

Stel je eens voor dat je er toch op uitgaat en met de Geinlijn (!) van de Amsterdamse metro door de uitgestrekte betonnen woonblokken van de verst afgelegen wijken gaat rijden...

Het is volkomen te begrijpen waarom de straten leeg zijn. Altijd is hier het verblijf binnenshuis te verkiezen boven buitenshuis. En het gaat nog motregenen ook.

Bij een van de laatste haltes stappen we uit: Reigersbos.
Wat zoeken we hier? Hoe komen we hier ooit nog weg?
(Gerard Reve schrijft, bij een verblijf in een benauwende omgeving, een straffende stem te horen die zegt: 'U moet hier altijd blijven'.)

Maar de verloren gewaande dag heeft een onverwachte verrassing in petto.
Bij het verlaten van het rommelige station in verbouwing, worden we getroffen door een uitermate vrolijke, lichtend rode schutting, die is betekend met geestige, cartoonachtige iconen, waarmee een verhaal wordt verteld dat zich niet onmiddellijk prijsgeeft.

De vaste Biesloglezers herkennen de tekentrant. En herkennen de figuren, gelicht uit de tekeningen die dagelijks verschijnen op haar site. (Zie het dossier: 'Drie tekenaars op internet'.)

Babette Wagenvoort maakte van de metrohalte een oase in de betonwoestijn.