Als ik erlangs fietste, minimaal eenmaal per week, reed ik het trottoir op om een blik te werpen in deze etalages.
En zeker een op de twee keer ging ik naar binnen om te vragen of ik een geëtaleerd boek mocht inkijken. Waarna ik het meestal kocht.

Op zoek naar een verjaardagscadeau ging ik de laatste jaren steeds vaker hier naar binnen. Na een halfuurtje tussen de volle schappen kwam ik altijd naar buiten met een passend boek.

Ik heb hier mooie boeken gevonden. De beste vondst herinner ik me ook: ik viel bijna van mijn fiets toen ik in de etalage een pakket Duitse bundels zag liggen van de dichter Hans Arp (omdat Lucebert hem tot zijn voorbeelden rekende, verzamel ik Arp).

Voor het eerst in vijfentwintig jaar zijn de etalages leeg. De winkel is gesloten.

De antiquariaten - de meest avontuurlijke winkels van een stad - verdwijnen in hoog tempo.

Op internet is elk oud boek op te sporen en binnen enkele dagen van waar ook ter wereld in huis te halen.
Maar er is een groot verschil: in een antiquariaat kom je boeken tegen waarvan je het bestaan niet vermoedde, op internet zoek je naar een titel waar je al weet van hebt.

Wat voor soort winkel er binnenkort in het pand komt is nog onduidelijk.
Een cadeauwinkel met koeientheepotten en opblaas-Schreeuwen van Munch?
Een Broektiek?