Toen ik aan de KMA in Breda studeerde en het tot sergeant had geschopt, droeg ik lang golvend haar tot op de schouders. In uniform, dus onder mijn baret uit!

Daarmee tartte ik de leiding, die onze koppen het liefst kaal zou willen halen. Kaal is nu modern, toen een ziekte.

Maar wij, langharige militairen, waren met een groepje dus we durfden wel. Sterker nog: we waren lid van de Soldaten Vakbond en alle leden hadden lang haar.

De Hogere Legerleiding dreigde met verzwaard arrest, ja, we konden ons maar beter voorbereiden op een langdurig verblijf in Nieuwersluis (de militaire GvanGenis).
Maar we hielden voet bij stuk. Militaire discipline zit vanbinnen en niet in de lengte van je haar, stelden we. Dus deden we ons werk voorbeeldig. En wasten we tweemaal daags, ook op bivak, onze haren. (Moeilijk geklooi met water in je binnenhelm.)

Uit de hele wereld kwamen ze kijken. Het Nederlandse leger gold als het progressiefste ter wereld. En bij NAVO-oefeningen moesten de bevriende geallieerde generaals erkennen: die langharige Dutchies zien er niet uit, maar het zijn wel puike soldaten!

Progressief is het Nederlandse leger allang niet meer. Dat is nu het Spaanse leger. Want wie is daar de baas?
De Minister van Defensie is een vrouw. En zeven maanden zwanger. En met een dikke toeter gaat Carme Chacón naar Afghanistan om daar de Spaanse troepen te inspecteren.
Ze is bovendien een overtuigd pacifiste, maar, zegt ze: dat klopt, want Spanje doet toch mee aan een vredesmissie?

OK, ik ben een ouwe, allang afgezwaaide kolonel, maar als ik haar zie denk ik weer even aan mijn eigen lange haar.
En ik salueer, zo strak als ik kan, voor de Spaanse Minister van Defensie.

Kol. b.d. Menno Scheurleer