Ik kijk uit het raam van mijn kamertje, tweehoog achter, in ons achtertuintje, dat bestaat uit een tegelplatje, een grasveldje omzoomd door borders, die zijn gevuld met afrikaantjes en viooltjes en laat ik het voor het gemak noemen ?vele andere planten?.
En ik kijk van boven neer op het grijze hoofd van mijn vader en het groene petje van een mij onbekende jongen.
De jongen is, net als ik, tien jaar en welp bij de padvinderij, maar behoort tot een andere horde - hij is lid van de Mohicanen, ik van de Rimboejagers.

Mijn vader wijst de jongen een plant aan.
De jongen hurkt bij de plant neer, betast een blad, scheurt een stukje af, ruikt eraan en zegt iets tegen mijn vader. Die knikt enthousiast en geeft de jongen een bemoedigend klopje op zijn schouder.
En ik weet nu nog dat ik het tafereel gadesla met een mengsel van jaloezie en schaamte. Daarom heb ik het onthouden.

Ik ben jaloers, omdat die jongen kennelijk veel van planten weet en geprezen wordt door mijn vader en ik schaam me, omdat ik geen enkele plantennaam ken (behalve afrikaantjes en violen), terwijl mijn vader zo graag had gewild, dat ik net als die vreemde jongen was.
Weer wijst mijn vader vragend op een plant en na het antwoord van de jongen schudt het hoofd van mijn vader opgetogen van ja.

Ik wacht tot de jongen is vertrokken, voordat ik naar beneden ga.
?Wat een leuke jongen was dat,? zegt mijn vader, nog nagenietend, ?en wat wist díe veel van planten en bloemen af!?
En ik denk: ?Een welp van de Mohicanen, die opscheppers? Dat kan geen leuke jongen zijn.?

Wat deed die vreemde welp in onze tuin?
Hij legde een proeve van bekwaamheid af. Hij wilde graag het vaardigheidsinsigne Tuinman halen, een onderscheidingsteken voor op de rechtermouw van zijn uniform en mijn vader nam hem, in zijn functie van Beoordelaar Insigne Tuinman voor het District Den Haag, een examen af.

Ik had ook insignes behaald: ik was Brandweerman, Toneelspeler en Muzikant. Maar geen Tuinman. En hoe makkelijk was het mij gemaakt: ik had examen kunnen doen in ons eigen achtertuintje.

Niets van mijn vaders grote kennis van de natuur heb ik overgenomen. Hij moet dat toen verdrietig hebben gevonden, ik heb nu spijt van mijn desinteresse. Maar ik heb het idee dat het niet meer goed is te maken - ook al zou ik één tuinboek per dag lezen, ik haal mijn achterstand nooit meer in.
En om nu een Beoordelaar te gaan zoeken, zodat ik alsnog het insigne kan dragen, gaat me iets te ver.