Op de afscheidsborrel van Dik kwam Evert naast Rolf en Imme te staan, collega's van een hogere etage met wie hij doorgaans weinig had te wisselen.
Dus ging het babbeltje al gauw over hun verbouwingen, zomervakanties en 'wat ze eraan deden'. Dat laatste varieerde van squash tot roeiapparaat en - zei Rolf - 'het eten van vette vis natuurlijk.'
Ja, Imme was ook een vette vis-adept, ervan overtuigd dat het eten van vette vis goed was voor 'alles': tegen hart- en vaatziekten, kanker, Altzheimer, noem maar op.

Evert had het bericht over vette vis als wondermiddel ook al elders gehoord of gelezen, maar was er nog niet toegekomen daadwerkelijk tweemaal in de week haring of makreel te eten.
'Je voelt je zoveel beter, krachtiger,' beaamde Rolf, 'en je geheugen gaat er ook op vooruit. Ik wist me van de week ineens de naam van de conciërge van mijn lagere school te herinneren, heel gek.'
'Ik zweer bij vette vis,' getuigde Imme, 'hoewel mijn vrouw vindt dat ik er niet teveel van moet nemen.' Bij die laatste mededeling trok hij een guitig gezicht en hij knipoogde zelfs, alsof Evert en Rolf niet zouden begrijpen waarop hij zinspeelde.

De enthousiaste vettevisgetuigenissen van Rolf en Imme waren kennelijk opgevangen door de gasten aan de belendende tafel, want ook daar ging het gesprek over de remedie tegen alle kwalen. In een mum van tijd golfden de è- en ì-klanken door het hele zaaltje.

Toen Dik was toegesproken en de dienbladen met hapjes werden binnengedragen, waren de plateaus met beprikkerde stukjes haring na de eerste vijf van de twintig tafeltjes al leeg.

Evert keek op zijn horloge. Als hij over een kwartier weg zou gaan, was de viswinkel op het Haastrechtplein nog open.

Zou zo'n hype over vette vis nou met voorbedachten rade in gang zijn gezet?, vroeg hij zich nog wel af. Bespelen lobbyisten van de nationale vishandel de gezondheidsbladen en rubrieken met de heilsboodschap van vette vis? En zouden ze daarvoor betalen?