De fietsenfabriek introduceert een nieuw model fiets met slechts één verpletterend pluspunt, dat alle eventuele technische hoogstandjes in de schaduw stelt:

?Nooit meer zwaar fietsen in het donker.?
?Een stadsfiets mét automatische LED-verlichting zónder dynamo.?

Met andere woorden: hier wordt de dood van de dynamo aangekondigd.

Ach, ik zal me niet in de jongensromantiek storten door mijn Eerste Dynamo te herdenken - een mooie zwarte zware pot - drie keer zo groot als die huidige moderne nufjes van dynamo?s. Het gegeven dat je er ?stroom mee kon opwekken? maakte de dynamo tot een geheimzinnig, gekoesterd apparaat, dat bij het schoonmaken een extra beurt kreeg.

Nooit meer zwaar fietsen in het donker. Vergt de dynamo dan zoveel extra beenkracht? Het is mij nooit zo opgevallen.
Goed dan, je moet iets meer aanzetten, maar daar staat het gezellig snorren van het dynamowieltje op je voorband tegenover.
Want als alles het doet - je koplamp werpt een goedgerichte bundel vooruit en ook je achterlicht gloeit in de nacht (heb je na een paar wilde fietszwenkingen geconstateerd waarbij je je hoofd zover mogelijk naar achteren buigt) - dan heb je het zwaar fietsen in het donker er graag voor over.

(De bekende controle vooraf zal ook tot het verleden gaan behoren: je zet de dynamo op de band, tilt de fiets op aan het stuur en draait aan het voorwiel - hoi, de koplamp doet het. Je rijdt de achterkant van de fiets tegen de muur, nog een keer draaien en je hoopt het rode achterlicht te zien weerkaatsen. Nee! Godver...! Nog een keer. Doet het niet!)

Misschien is het we een heel slimme zet van de fietsenfabriek de dynamoloze fiets nu te introduceren. In het voortgezette normen- en waardendebat wordt het voeren van adequate fietsverlichting een speerpunt. De pakkans wordt groot.
Binnenkort krijg je een jaar gevangenisstraf voor een niet-werkend achterlicht.
?Laat ik dan maar een dynamoloze fiets kopen met automatische LED-verlichting - ben ik van het gedonder af.?