Het lied gaat bijna een halve eeuw mee. Ik zal het tientallen malen op de radio hebben gehoord. En snel hebben weggedraaid, want ik vond het een vreselijk nummer.

Van Tom Jones moest ik al niet zoveel hebben, van dat gekwijl over het groene gras van thuis en over een mama en een papa en van oost west en wat is het thuis toch best al helemaal niet.

Maar luister en lees, op de helft van het nummer neemt de tekst een wending, die het lied een andere kleur geeft. Heb ik nooit geweten.
En nu begrijp ik ook waarom de song zo vaak op sites van Vietnamveteranen opduikt.

Pianist Jeroen Thijsen toont aan dat die ene megahit van schrijver Curly Putman uit een paar simpele akkoordjes is opgebouwd en het is begrijpelijk geworden waarom Green Green Grass of Home een evergreen is. En daar gaat het in deze serie om.