Je hoort niets meer over een vervolg, maar halverwege de jaren negentig vertoonde de Nederlandse televisie nog 3D-programma?s, die met een speciaal brilletje moesten worden bekeken. (Vanaf 1996 zouden de kaarten en satellietfoto?s van het weerbericht in stereo worden vertoond!)

Stereoscopie - meer dan een eeuw oud, duikt altijd weer op.

In de jaren vijftig beleefden we de sensatie van de stereofilm in de Cineac.
Je moest er een uur voor in de rij staan. Aan de ingang pakte je een brilletje met rode en groene glaasjes uit een grote bak. Binnen golfden de ?oohhh?s? en ?aaahhh?s door de zaal. Ik herinner me een goochelaar die een balletje aan een touwtje de zaal in slingerde. De mensen deinsden van schrik terug in hun stoelen.
Helaas moest je het brilletje bij de uitgang weer inleveren.

De zware bakelieten ViewMaster die mijn vader toen kocht, kan ik niet meer vinden. Wel heb ik de lijst met schijfjes nog en aan de aankruisingen zie ik dat wij in huis hadden:
nr. 3306 ?De rivier ?de Nijl? van Ashuan tot Caïro?,
nr. 3100 ?De Victoria Watervallen? en
nr. 4009 ?Het Meer van Galiléa?.
Een grote verzameling is het niet geworden - de schijfjes waren voor ons veel te duur.

Het is en blijft een sensatie: foto?s ?die voor Uw ogen ?tot leven komen?... een herschepping van het tafereel zoals Uw eigen ogen dit zouden waarnemen.?
Altijd jammer als je na veertien keer klikken de eerste foto weer tegenkwam - je klikte er meteen nog een rondje achteraan.

Licht beangstigend vond ik altijd de uitleg:
?Je kijkt naar twee foto?s die de werkelijkheid uit een iets verschillende hoek hebben gefotografeerd. Die beelden worden ?in je hersens samengevoegd?.?
Er gebeurde iets in je hoofd!

Het rode toestelletje is van 1970. Er steekt een schijfje in van Snoopy en de Rode Baron.
Ook op mijn zoontje heb ik dus geprobeerd indruk te maken met het stereowonder.
?In je hersens worden de twee beelden weer één! Zie je de diepte? Net echt, hè??