Dat men je overal en altijd herkent wordt op den duur gewoon.
Televisiebekendheid is niet onaangenaam - men begroet mij doorgaans uiterst vriendelijk - maar het is ook niet iets om trots op te zijn. Geloof me: ik word liever niet dan wel herkend.

Voor mijn moeder lag dat anders. Zij was buitengewoon trots op mijn status.
Als we samen op straat liepen en we passeerden iemand die blijk gaf mij te herkennen, keek mijn moeder na het passeren nog even om, teneinde te controleren of de voorbijganger omkeek. Wat meestal het geval was.
?Die heeft de dag van zijn leven?, wist mijn moeder zeker.
?Nou, nou, dat valt wel mee, hoor?, probeerde ik de gebeurtenis te relativeren.

Mijn moeder ondervond ook de nadelen van de roem.
Toen ze in een appartement van een verzorgingshuis woonde, belde ze vaak de ochtend na een uitzending op met de vraag wat we met een bepaald nummer precies hadden bedoeld.
?Dat stuk waar jullie de koningin noemden?, verduidelijkte ze bijvoorbeeld.
Of:
?Dat lied van die vreselijke mannen, die Positivo?s - jullie denken er zelf toch heel anders over, hè??
Hoewel mijn moeder het eens was met alles wat ik in het openbaar zei, wilde ze zich toch wapenen tegen aanvallen van andere dames, tijdens het koffiedrinken, beneden in de grote zaal.

Op een keer stond ze met haar zuster - mijn tante - in een lift van het gebouw, toen op het laatste moment een keurige dame binnenstapte.
Het bleek een nieuwe bewoonster van mijn moeders gang en ze stelden zich aan elkaar voor.
?De Bie, De Bie...,? proefde de nieuwe bewoonster,?...die naam komt me bekend voor.?
Mijn tante kon het niet voor zich houden. Wijzend op mijn moeder onthulde ze:
?Zij is de moeder van Wim de Bie!?
De onmiddellijke reactie van de keurige dame was welgemeend. Ze keek mijn moeder met wijd opengesperde ogen en een van schrik vertrokken mond aan en riep spontaan:
?O, wat vreselijk voor u, mevrouw!?

Mijn moeder heeft me het voorval tientallen malen verteld. En elke keer schaterlachte ze langdurig.