Waarom kan ik mij niets herinneren van de begrafenis van mijn opa en oma?

Jarenlang woonden ze bij ons in huis. Ik heb niet zo'n best geheugen, maar ik hoef me maar even in te leven en ik herinner me hun aanwezigheid in onze voorkamer tot in vele details.

(Ik kan mij bijvoorbeeld voor de geest halen hoe de huid van mijn opa's gezicht er van dichtbij uitzag, omdat ik hem vele malen heb geschoren en vaak voedselresten van zijn kin heb geveegd.)

Heb ik hun dood en begrafenis uit mijn geheugen gewist?
Of vonden mijn ouders - altijd geneigd grote emoties te verbergen - het voor mij beter dat ik er niet bij aanwezig was?

Mijn vaders begrafenis is een verre, heftige herinnering. Toen ik jaren later zijn graf zocht, op de begraafplaats achter de duinen van Kijkduin, kon ik het moeiteloos vinden.

Mijn moeder is in hetzelfde graf gelegd - een recentere gebeurtenis, die ik mij ook tot in details herinner.
Ik moet het graf binnenkort maar weer eens bezoeken, om te controleren of het goed wordt onderhouden.

En wordt het geen tijd dat ikzelf eens te kennen geef hoe ik het wil hebben als het onafwendbare heeft plaatsgevonden?

Op deze druilerige zondag las ik de nieuwe roman van Philip Roth.
Het boek verhaalt het levenseinde van 'zomaar een man ergens in Amerika', maar het is zo aards, dwingend en herkenbaar opgeschreven, dat je het thema als vanzelfsprekend op jezelf gaat betrekken.

Uitstekende boektitel dus.