Als ik mijn fiets uit de stationsstalling rijd, begint het te regenen. Te miezeren. Fijne drizzel die geen kringen in de plassen maakt, maar overal doorheen dringt.

Nadat ik in de dorpshoofdstraat de eerste elementaire boodschappen heb gedaan, zijn mijn knieën doornat en dat is niet lekker fietsen. In de Etos vraag ik naar een paraplu; er is alleen een klein model in tijgerprint te koop. ?Dat is heel modern?, zegt de verkoopster.

En zo fiets ik even later de duinen in, met in de linkerhand de tijgerparaplu geklemd, die ik in de bewoonde wereld voor geen goud zou durven opsteken. Ook draag ik de riem van mijn notebooktas schuin voor de borst, zodat de computer op mijn rug enigszins beschermd wordt tegen de motregen. Een schoudertas staat hoog op mijn lijst ?Streng Verboden?.

Om voor gek te staan heb je andere mensen nodig. En in de duinen zijn er, als het regent, geen anderen.

Er steekt een konijn op twee meter met topsnelheid het fietspad over. Kreeg een doodsschrik van die tijger op wielen.

Ik mag hier een week verblijven in een oud, eenzaam huis, op drie kwartier fietsen van de bewoonde wereld.
Als je dit leest, heeft de computer de reis goed doorstaan.