De trein stopte in Amsterdam CS op het noordelijkste perron en daardoor zag ik dat ik te laat was - een nog geheel intact decor uit de jaren vijftig was verdwenen en niet meer op een foto vast te leggen.
De oude steigers, waaraan tot voor kort nog de ponten en andere binnenvaartschepen afmeerden, waren afgebroken. Er wordt, geloof ik, een vierbaansweg langs het station aangelegd.

Altijd als ik op CS tien minuten moest wachten, ging ik even via de Noorduitgang naar die steigers kijken. Sittin? on the dock of the bay behoorde nog steeds tot de mogelijkheden. Ik verbeeldde me zelfs dat het er naar zee rook. Hier kon nog het ruime sop worden gekozen.

Toen Nederland nog een onmetelijk groot land leek, fietsten we in vijf uur van Den Haag naar Amsterdam, scheepten ons achter het station tegen de avond in op de vracht- en passagiersboot, die om zeven uur de trossen losgooide, een nacht doorstampte - we hingen wat te slapen in de kajuit en af en toe inspecteerden we de zwaar beladen fietsen op het voordek - en om vijf uur ?s ochtends aankwam in het Friese Lemmer. Zo begonnen veertiendaagse trektochten ?rond het IJsselmeer?.

De nachtboot naar Lemmer.

Ik verlang volstrekt niet terug naar de jaren vijftig. Een nutteloze bezigheid - terugverlangen. Zonde van de tijd.

Als ik constateer dat zo?n oud decor weg is, word ik dan ook niet overmand door droefenis, of geprikkeld tot kwaadheid. ?Zo gaan de dingen,? denk ik dan, ?alles verandert en zo hoort het ook.?
(Wel griezel ik soms van mijn eigen weeïge mildheid, mag u gerust weten.)

?Bouw maar een vierbaansweg,? denk ik ook, ?ik draai moeiteloos het oude plaatje voor het nieuwe. Zolang de interne Powerpointpresentatie nog werkt, zul je mij niet horen klagen.?