De zapper valt in een filmscène, blijft even plakken en moet de beslissing nemen: blijven kijken of doorzappen.

Een voorbeeld:

Een vrijstaand huis.
Een vrouw of man loopt aan, duwt tegen de deur die opengaat - zat niet op slot. Lichte verbazing op het gezicht van de bezoeker.

Man of vrouw is bekende/familielid/huishoudster van de bewoner(s), want roept: 'Hallo!', of: 'Joehoe!', of: 'Betty!'

Geen antwoord. Loop door lege vertrekken, lege keuken.

Schoenen van bezoeker gaan de trap op. Spanningsmuziek zet in.
Bezoeker op de rug gezien, doet deur open, gaat kamer binnen, komt weer terug.
Roept nog een keer, maar nu vragend en zachter: 'Hallo?',of 'Joehoe?' of 'Betty?'

Bezoeker, closer op rug, loopt naar kleine deur in de hoek van de overloop. Muziekspanning stijgt. Deur open.

Gezicht van de bezoeker frontaal en close. Ogen en mond wijdopen van ontzetting. Lange luide schreeuw.
Einde scène.

In de meeste films van voor 1990 en in de slechte tv-series van nu, krijgen we meteen te zien wat de ontzette bezoeker ziet. Maar vaak wordt dit shot uitgesteld en volgen totaal andere scènes.

Toch krijgen we vroeg of laat een herhaling van het gillende hoofd en het daarop volgende kijkje in de kamer.
Wat zien we dan?
a) Een close-up van een hoek van een bed, waaruit een bebloed been steekt.
b) Een betrapt bloot stel dat de lakens tot de kin optrekt.
c) Een bloot stel dat zich van bezoeker en schreeuw niets aantrekt en doorgaat met waar het mee bezig was.
d) Een lijk in verregaande staat van ontbinding.
e) Een geslacht varken.
f) Niets bijzonders - een lege slaapkamer met een keurig strak opgemaakt bed.

Ik kies voor shot f.
Als op dat nietszeggende beeld met zoveel ontzetting wordt gereageerd, is mijn interesse gewekt en zap ik niet door.