Dacht ik de tijdgeest te hebben gevangen in een koekzakje (zie Brief van zee (4)), word ik van alle kanten op de vingers getikt: speculoos is geen nieuwerwetse euroverbastering, het is simpel Vlaams voor speculaas!

Decennia gaan voorbij zonder dat het woord speculoos zich aan mij opdringt, of ik krijg het vandaag tientallen malen onder ogen.

Ik sta dus onmetelijk voor joker met het door mij tot grote betekenis opgeblazen zakje.
Maar zo gauw geef ik me niet gewonnen.
Want wat moeten we met een koekje dat speculoos heet?
Is een speculoosje iets anders dan een speculaasje?
Ik dacht niet dat in Vlaanderen wordt gesproken van Sinterkloos, reloos en heloos - waarom dan wel van speculoos?

Horecaheren, mag ik bij de koffie weer een specuLAASje? En dan bij voorkeur een molenspeculaasje?

Of begint integratie daar: op het schoteltje van ons heilige kopje koffie. Krijgen we, als het Belgische speculoosje is ingeburgerd, af en toe een stuk Turks fruit geserveerd?

Het kopje koffie is het meest conservatieve bolwerk van ons land. Italiaanse invloeden hebben we omarmd - de integratie is compleet als we de koffie krijgen opgediend in Marokkaanse kannetjes.

En of dit nu erg politiek-correct overkomt, interesseert me niets. Die koffie uit die kannetjes is namelijk veel lekkerder.