Adri Duivesteijn heeft gelijk als hij vanmorgen in de Volkskrant zegt, dat het debat over integratie aan het afglijden is naar een schandelijk plat niveau.

Soms doet één woord de woede al spontaan ontbranden.

Ik zag hem gisteravond in 2-Vandaag, maar ik zie zijn hoofd nog steeds voor me: S. Dekker, VVD-raadslid in Den Haag. Intensief verzorgde krullenkop, dure bril.

Het onderwerp: onder de slachtoffers van de aardbeving in Marokko bevinden zich naaste familieleden van Haagse ingezetenen. Bezorgde, ja, radeloze mensen die naar Marokko willen, maar niet kunnen omdat ze de reis niet kunnen betalen.
De gemeente wil helpen door hen een gratis vliegticket te geven.

Tegen de zin van S. Dekker. Want de tickets worden betaald uit het potje Bijzondere Bijstand.
En daar is dat potje niet voor. Uitkeringstrekkers mogen uit het potje misschien wel eens een nieuwe ijskast, of een nieuwe bril krijgen, maar ?een duur vliegticket?, nee, die vlieger gaat niet op.

En dan volgt een zin, die hierop neerkomt:
?Een beroep op het potje doen om ergens een oud-tante te gaan bezoeken... Dat kan natuurlijk niet.?

Het gaat mij om dat woord oud-tante.
Ik ken S. Dekker niet. Ik spreek geen oordeel uit over ?de mens S. Dekker?.
Maar op het moment dat hij gisteravond in 2-Vandaag dat woord oud-tante uitsprak, vond ik hem een grote klootzak.