Mijn deur is een vaste halteplaats op zijn dagelijkse ommetje geworden. Ik doe hem graag open, want meneer Houtvast volgt het dagelijkse nieuws en ik ben altijd benieuwd naar zijn commentaar.
Ditmaal doet hij mij een genereus aanbod.

• Dag meneer Houtvast, hoe gaat het met u?
• Prima. Afijn, dat ziet u wel. Raadt u eens hoe oud of ik ben...?
• Nou, dat weet ik wel. U bent 93, maar u ziet er zeker tien jaar jonger uit, hoor.
• Doet er gerust nog maar ?s tien af. Daarom dacht ik: ik ga die jongeman van hierachter een cadeautje brengen. Ik bied u al mijn nieren aan!
• Uw nieren... voor mij?
• Allemaal. Ik zag gisteravond op tv een mevrouw en die had er drie! Daar had ze er één van weggegeven. Was ze reuze trots op. Maar ik vind ?t krenterig. U mag ze alledrie hebben.
• Fijn meneer Houtvast, dank u wel.
• Ja, ho ho, ze zitten d'r nog in. U krijgt ze, gratis en voor niks... nadat ik ben overleden. Jammer voor u, maar dat kan nog even duren. Maar het zijn prima nieren, dus die gaan nog even mee.
• Hebt u wel een donorcodicil getekend?
• Nee, aan die rompslomp begin ik niet. Van die papierwinkel moet ik niks hebben. Nee, ik verdeel mijn organen liever zelf. Mijn hulp in de huishouding krijgt een long, de dame van de thuiszorg mijn lever en ik heb nog een neef in Noord-Holland en die kon mijn hart best gebruiken, zei?tie.
• Nu bent u 93, zijn die organen van u niet een beetje...
• Te oud? Welnee! Ik zie d?r niet alleen van buiten, ook van binnen zeker twintig jaar jonger uit. Mijn organen zijn van vooroorlogse kwaliteit. Ja, als u zegt, die ouderwetse nieren van meneer Houtvast moet ik niet...
• Nee, nee, ik ben er erg blij mee, hartelijk dank. Dag meneer Houtvast. Prettige zondag.
• Insgelijks. En mocht u nog iemand weten die ik blij kan maken met een pico bello alvleeskliertje, dan geeft u wel een seintje, niet?