Hij is er!!

Lag ik vanmiddag wat te knikkebollen - een dipdutje - had ik bijna de bel gemist.

Is het een expressedienst met een pakje!
Die chauffeur zal wel gedacht hebben: die man is een ernstige alcoholicus - ik tekende met een bevende hand.

Omdat ik van de hoofdredacteur de naam niet zo overduidelijk mag noemen (teveel reclame, wat een ouderwetse gedachte!), heb ik het hele uitpakproces gefotografeerd en op mijn fotosite geplaatst.

Ik wil ook de minderbedeelden laten meegenieten van wat het is om een pakje te krijgen van deze firma.

Of je het meest exquise parfum uitpakt!

Ik ben vanavond niet bereikbaar.
Groetjes,
Driek

'Ze hebben me altijd geïntrigeerd - die gangetjes tussen twee huizenblokken door.
Straatjes zonder naam.

Vaak voeren ze naar binnenplaatsjes, of fietsenhokken.
Vaak ook zijn ze afgesloten met deuren of hekken.
Dat zijn 'achteroms' en die bedoel ik eigenlijk niet.

Mijn belangstelling gaat uit naar de gangetjes die van de ene naar de andere straat lopen.
Ik ben bezig ze allemaal te fotograferen en in te tekenen op een kaart van mijn woonplaats.

Want ooit heb ik ze nodig - de vluchtweggetjes. Als ik in tijden van nood moet rennen voor mijn leven.

'Is het weer zover? Wat een paranoia, Driek!'

Ja ja, kan wel zijn, laat mij maar.
Ooit komt mijn wetenschap van pas.
Ik zal jullie helpen ontsnappen door die stadsdelen where the streets have no name...'

Driek de Photofreak

Als ik twee jaar zou zijn - wat ik best zou willen - en ik werd dagelijks in een achterzitje op de fiets van papa of mama getild, dan zou ik met veel jengel- en brulwerk eisen dat ik een voorzitje kreeg.

Als kleine fietspassagier heb je voorop natuurlijk het mooiste uitzicht.
Een windschermpje voor je hoofdje is helemaal tof en aan het stuur een speeltje... man, ze mochten me naar het eind van de wereld fietsen.

Maar er zijn plenty volwassenen die zonder kindje in voorzitje, toch een stuurspeeltje nemen...

Met een nieuwe serie op mijn Flickrsite vervolg ik mijn StreetMOBservationsProject.

Hoi!
Driek de Photofreak

Beste mensen,

Vanmiddag was ik in mijn hoedanigheid van kunstfotograaf aan het werk in het Zuidbroekpark.
Het was een warme hoogzomerse dag en daar heb ik het niet zo op.
Ik word overvallen door het soort van triestheid dat anderen in de herfst bespringt.

'In de zomer staat alles weliswaar te groeien en te bloeien, maar voor hoelang?', denk ik dan.
Over een paar weken is het afgelopen. De klad zit er nu al in.

Het is misschien een afwijking, maar als ik in de zomer een prachtige struik of boom zie, rijkelijk in het sappige groen, dan valt mij dat ene bruin-gele blaadje op.

Ik ging het park in met mijn mobiel en legde de herfst vast, die zich in de zomer heeft genesteld.
Zogenaamd stond ik dus te telefoneren en dat is wel veilig, want als ze iemand zien die één blaadje van een boom staat te fotograferen, word ik misschien als verdacht persoon opgepakt.
Dat is behoorlijk paranoia van mij, maar dat word je wel van al het nieuws.

Als kunstenaar reflecteer je de tijd waarin je leeft. Heb ik ergens gelezen. Nou, dat geldt helemaal voor mijn nieuwe fotoserie Among.

Wat een rare naam, Driek. Betekent zoiets als temidden van?
Precies.
De volledige titel zou kunnen luiden:
'The Death is Among Us', maar dat vond ik nou net iets te dik.

Nee, heel cool en kaal:
Among
Alle verbanden laat ik graag aan de kunstkijker over.
Je moet niet teveel uitleggen.

Bekijk mijn nieuwe tentoonstelling op mijn Flickr-site en geef desgewenst commentaar bij de foto's.

Veel kunstgenot,
Driek Photofreak

Per MMS binnengekregen
Van: Driek Photofreak

Vandaag photoshoot op leeg strand.
Serie BeachArt in de maak.
Nu nog slechts 2, binnenkort hopelijk meer.
Foto's worden pas kunst in serieverband.
Raar maar waar.

Hoi,
Driek

Beste mensen,

'Waar blijft je nieuwe fototentoonstelling, Driek?', vraagt men mij regelmatig.
'Ho ho, mensen,' antwoord ik dan, 'ik ben kunstfotograaf, ja' En dat betekent: concentratie, dagen broeden op nieuwe ideeën, experimenteren, durven weggooien.
Maar ook: wanhoop, blokkades, depressies en elke keer opnieuw beginnen.'

Het is zover. Na een dag slenteren door de grote stad kreeg ik de flits, de ingeving, de inspiratie, hoe noemen we het?

Ik had mezelf op een ijsje getrakteerd en gooide de wikkel in een vuilnisbak. Ik keek 'm nog even na... en werd getroffen door de geheimzinnige sfeer binnenin. Gevangen in het blauwe licht van de vuilniszak lagen daar de uitwerpselen van de straat hulpeloos bijeen.

Ik klapte mijn mobiel open, stak mijn hand-met-mobiel in het binnenste van de bak en drukte met mijn duim af.

En toen ik het resultaat bekeek, wist ik onmiddellijk: beet! Dit is nog nooit eerder gefotografeerd, Driek!

Ik begon een nieuwe zwerftocht door de straten en als een hongerige dakloze, als een uitgeteerde junk boog ik mij over de vuilnisbakken, stak mijn arm erin en drukte af... met ruim tachtig foto's kwam ik thuis.
Toen volgde het dagenlange proces van selectie en samenstelling.

Ik hield ruim twintig, naar het abstracte neigende schilderijen over, die bij elkaar een schrijnend beeld geven van maatschappij en mens in de 21e eeuw.

De nieuwe tentoonstelling is geopend op mijn Flickrsite.

Ik wens jullie een goede artistieke beleving!
Driek Photofreak

Beste mensen,

Vandaag, Tweede Pinksterdag 2005, gaat De Eerste Dag Van De Rest Van Mijn Leven worden.

Dat zit zo.

Vanmorgen kreeg ik de ingeving: Driek, doe als alle mensen op deze Pinksterdag en ga erop uit! Doe wat! Blijf niet zitten griepen op je kamer, maar onderneem 's iets cultureels.

Nou had ik in de krant foto's gezien van het Fotofestival van Naarden. En sinds ik een mobiele telefoon heb met fotocamera, ben ik van plan 'iets met foto's te gaan doen'.
In Naarden barst het dezer dagen van de tentoonstellingen met foto's van Nederlandse fotografen. Mooie gelegenheid om 's te bekijken wat ik aan de hedendaagse fotografie zou kunnen toevoegen.

Na een pittige tocht van twee uur fietsen kwam ik in het vestingstadje aan, waar het een drukte van belang was. De fotografie is behoorlijk populair. Een stroom van dagjesmensen trok van de ene naar de andere locatie.

Het middelpunt van het fotografiegeweld is de Grote Kerk, waarvoor een lange rij mensen stond opgesteld. Eenmaal binnen, bleek een bezoek aan alle tentoonstellingen, verspreid over de hele stad, twaalf euro te kosten. Goeiendag. Een rib uit mijn lijf - je kon niet één kaartje voor een afzonderlijke tentoonstelling kopen.
'Daar moet ik even over nadenken', prevelde ik en verliet de kerk.

Buiten, tegen de muren van de kerk, zijn heel grote foto's opgehangen. Eén trok mijn aandacht. De foto van een verkeersongeluk in Zandvoort, in de jaren vijftig.
We zien een auto op z'n kant liggen, politie en ambulancepersoneel doen hun werk en aan alle kanten staan rijen kijkers.
Ik was niet de enige die het een fascinerende foto vond. Om de paar minuten formeerden zich groepjes kijkers.

'Dat is 'm!,' schoot het door me heen, 'dit wordt mijn eerste schrede op het pad der kunstfotografie!'
Ik pakte mijn mobiel en gedurende het volgende uur legde ik tientallen kijkers naar de foto vast.

Een meesterlijk idee voor een fotoserie, vind ik zelf.
Vijftig jaar geleden trok dat verkeersongeluk veel kijkers en nu trekt het opnieuw nieuwsgierigen. Kijkers naar kijkers. Ik kan het niet onder woorden brengen, maar hier schuilt vast en zeker een of andere mooie filosofische gedachte achter.
Maar als fotokunstenaar hoef je niet uit te leggen wat je intuïtief hebt 'gezien'.

Thuisgekomen bedacht ik ook nog, dat dit onderwerp geknipt is voor Flickr, de nieuwe, razendpopulaire manier van foto's opslaan op internet.

Na een paar uurtjes gepuzzel is het gelukt.
De eerste tentoonstelling van Driek Photofreak is geopend en vrij toegankelijk voor iedereen.

En gratis! Want om voor het bekijken van foto's veel geld te vragen is in dit internettijdperk hopeloos ouderwets.

Het is buiten nog goed licht, ik ga er nog even op uit voor een volgende shoot.

Jullie Driek, met - eindelijk! - een doel in zijn leven.

Ha lui,

Beetje in mineur. Terwijl het weekend zo glorieus was begonnen.

Gisteren kreeg ik bericht van mijn phoneshop: uw nieuwe toestel is binnen.
Ik meteen erheen. Nou, mensen, fantastisch! Dat je ermee kunt bellen, ja, logisch, maar het ging mij natuurlijk om de ingebouwde camera.

Eindelijk kon ik 'leuke momenten delen' door met mijn mobiel foto's te maken en direct te versturen naar... Ja, naar wie?

Voorlopig alleen naar mezelf. En dat is al leuk genoeg. De hele dag met je mobiel foto's schieten, die je 's avonds op je eigen pc kunt bekijken.

Ik wil ook een Moblog beginnen, zodat jullie allemaal kunnen zien wat jullie Driek de hele dag zoal meemaakt.

Gisteravond ging ik naar een groot reüniefeest van de dansschool hier ter plaatse, waar ik ooit op heb gezeten. Gelukkig waren er niet teveel oudere knakkers van mijn lichting, wel veel jong spul, dat alles van mobloggen afweet.

Dacht ik.

Ik was van plan een serie geinige asscamfoto's te maken en die op mijn moblog te zetten, met de prijsvraag: wie is wie?

Maar na de eerste drie foto's ging het mis. De verloofde van dat meisje met die zwarte broek, een sportschooltype, begreep volstrekt niet waar ik mee bezig was.
Tijd voor uitleg kreeg ik niet. Hij gaf me meteen een hengst op m'n gezicht, griste de mobiel uit m'n handen en stampte 'm met zijn grote rechterlaars in duizend stukken.

Dus heb ik geen foto van de dader kunnen maken. En door die klap op m'n oog heb ik 'm niet goed kunnen zien. Aangifte heeft dus weinig zin.

Morgen ga ik naar m'n phoneshop om uit te zoeken of de mobiel-met-camera voor dit soort overmacht is verzekerd.

Ik ga nu op m'n oog een washand leggen met ijsblokjes erin.

Ik weet dat jullie aan me denken. Bedankt!

Driek